این در حالی است که در سال گذشته کودکان و جوامع به حاشیه شهرها رانده شده نیز در مقایسه با میانگین ملی سال ۲۰۲۲، احتمال بیشتری برای تجربه ناامنی غذایی داشتند. از خانوارهای دارای فرزند، ۱۷.۳ درصد دچار ناامنی غذایی بودند. گاهی اوقات، بزرگسالان یک وعده غذایی را حذف می‌کنند یا کمتر غذا می‌خورند تا به فرزندانشان غذا بدهند، اما حتی در نیمی از خانواده‌ها (۸.۸ درصد)، خود بچه‌ها امنیت غذایی پایین یا بسیار پایینی دارند. این تعداد نیز نسبت به سال ۲۰۲۰ و ۲۰۲۱ افزایش یافته است.
به طور کامل یک‌سوم خانوارهایی که فرزندانشان توسط یک مادر مجرد سرپرستی می‌شد، دچار ناامنی غذایی بودند و صرف نظر از اینکه آیا یک خانواده شامل کودکان می‌شود یا خیر، نرخ ناامنی غذایی برای رنگین‌پوستان، از جمله خانواده‌های اسپانیایی‌تبار و سیاه‌پوست، به طور قابل توجهی بالاتر از میانگین ملی بود. در سطوح جهانی و ملی، ما در ماه‌ها و سال‌های گذشته علائم هشداردهنده زیادی را دیده‌ایم که وضعیت غذایی در جهان در حال بدتر شدن است. با خواندن این گزارش، چند سوال بزرگ در ذهنمان ایجاد می‌شود. اول اینکه، چرا در خصوص امنیت غذایی در مسیر اشتباهی حرکت می‌کنیم؟ و دوم، برای حل نه تنها ناامنی غذایی، بلکه توقف بدتر شدن وضعیت ناامنی غذایی چه چیزی لازم است؟
سازمان Food Tank در اوایل سال جاری در این خصوص گزارش‌هایی را ارائه داد. بر اساس این گزارش کووید-۱۹ یک وضعیت اضطراری امنیت غذایی همه‌جانبه بود، موسسات و مقامات در روزهای اولیه پاندمی، زمانی که چیزهای زیادی ناشناخته بود، تلاش می‌کردند تا مردم را سیر نگه دارند. از همه مهم‌تر، دولت برای کمک مالی به تولیدکنندگان غذا و رستوران‌ها، حمایت از کشاورزان و موارد دیگر وارد عمل شد. اما این تغییرات موقتی بود. بخشی از دلیل افزایش نرخ ناامنی غذایی در حال حاضر این است که برنامه‌های اضطراری که در روزهای اولیه همه‌گیری اجرا شده بود، به طور پیوسته در حال فرسایش هستند.
لوئیس گواردیا، رئیس مرکز تحقیقات و اقدام غذایی (FRAC) می‌گوید: رفع مداخلات بحرانی شیوع کووید-۱۹، استطاعت مالی برای قرار دادن غذا روی میز را برای میلیون‌ها خانواده دشوارتر کرد. در طول پاندمی، ما به وضوح دیدیم که کمک‌های غذایی کار می‌کند. گسترش سرمایه‌گذاری از طریق برنامه SNAP و کمک‌های پولی مستقیم کار می‌کنند. وعده‌های غذایی مدرسه جهانی کار می‌کند و حمایت از بسیاری از شبکه‌های مختلف توزیع مواد غذایی، از بانک‌های غذا گرفته تا اهدای غذا، کارساز است. اما برنامه‌های اضطراری و کوتاه‌مدت قرار است ما را به چیزی بهتر پیوند دهند، نه اینکه علت اصلی یا هدف غایی باشد. برای طولانی‌مدت، ما در حال تلاش برای رفع شکستگی‌های عمیق در سیستم غذایی با راه‌حل‌های موقت بوده‌ایم.
ناامنی غذایی در حال حاضر بدتر می‌شود زیرا، به طور کلی، ما موفق نشده‌ایم راه‌حل‌های کوتاه‌مدت را به سیاست‌های بلندمدت قابل اجرا و کاربردی تبدیل کنیم. ما به دگرگونی‌های جدی، پایدار و مبتنی بر عدالت در شیوه‌های تغذیه جوامع خود نیاز داریم. خوب حالا چه؟ چگونه به آنجا برسیم؟ برای شروع، بیایید برنامه‌های امداد غذایی را در دسترس، با بودجه کامل و دائمی قرار دهیم. هرکسی که به غذای مکمل نیاز دارد باید بتواند به آن دسترسی و توان پرداخت هزینه آن را داشته باشد. ما باید پذیرش مزایای برنامه SNAP را برای فروشندگان بیشتر مواد غذایی آسان و ارزشمند کنیم.
